De ‘oudste’ stond op de lijst voor adoptie. Ik liep er al een lange tijd mee omdat mijn geduld gewoon op was. Na lang nadenken had ik geregeld dat zij gediagnosticeerd, heropgevoed en herplaatst zou worden.
Sinds ik haar heb overgenomen van een jong stel is zij in gedrag wel enorm vooruitgegaan maar ze is niet makkelijk. In de kern is het een lief hondje maar angst maakt haar leven heel moeilijk. Ze ziet overal gevaar en wil iedereen waar ze van houdt beschermen inclusief zichzelf en dat gaat ver. Menig dierenarts heeft zij een geperforeerde vinger bezorgd, mijn jongste zoon een neuspiercing, enkele exen heeft ze naar de dokterspost gestuurd, (dat vond ik wel weer grappig, sorry… ) en kleine kinderen vindt ze maar wispelturig. Ze heeft kindjes nooit gebeten maar als ze bang wordt door wilde gebaren lijkt ze net een Gremlin waar water over is gemorst en ouders schrikken zich wezenloos van hun krijsende kroost. Er is mij enkele jaren geleden aangeraden haar maar in te laten slapen.
Sinds Stievi er bij is gekomen gaat het stukken beter. Ze kijkt bij hem af hoe hij met zijn buitengewone charmes alles voor elkaar krijgt en het is aandoenlijk om te zien hoe zij hem kopieert.
Voor is haar is het een goede ontwikkeling maar mij wordt het af en toe teveel.
Als ik ga wandelen dan heb ik eigenlijk twee totaal verschillende ‘kinderen’ met wiens eigenaardigheden ik rekening moet houden.
Demi moet ik weghouden bij andere honden en kleine kindjes (uit voorzorg), is bang in het donker (sinds kort), is geobsedeerd door takken 5x groter dan zijzelf die ze niet meer loslaat. Stievi wil alles, overal met iedereen.
Demi is de schrik van elke postbode maar ook van mijn post die ze bij aankomst voorziet van perforatiegaatjes, ze plast vaak van schrik in huis, is dwingend, dominant maar ook superloyaal, gehoorzaam, megawaaks en een knuffelaarster.
Stievi is ongecompliceerd, vrolijk, bewegelijk maar ook een softie, empatisch, onderdanig en een megaknuffelaar.
De bedenktijd die door een dierenopvang wordt ingesteld is niet voor niets. In de periode voorafgaand aan de daadwerkelijke ‘overdracht’ begon het afscheid nemen. Ik stelde me voor hoe het zou zijn zonder Demi.
Vanaf dat moment bekeek ik Demi met andere ogen. Al haar neuroses en onhebbelijkheden leken opeens minder storend, ze is gewoon Demi met haar eigen persoonlijkheid. Ik zag hoe Stievi naar haar opkijkt en door haar stoerder wordt, meer voor zichzelf opkomt en de liefde tussen beide hondjes is ontroerend. Opeens realiseerde ik mij dat ze allebei uitzonderlijk goed bij mij passen. Alle trekjes in beide hondjes bezit ik ook behalve overal in huis plassen en de post laat ik over het algemeen meestal heel.
De dag voor de ‘overdracht’ belde ik af. Het was onmogelijk om afstand van haar te doen.
Ik ben mijn beide hondjes en zij zijn van mij.