‘Mannen willen niks met jou omdat je rookt.’
Tezamen met een aantal móóie complimenten kreeg ik die stelling gisteren ongevraagd cadeau.
Letterlijk:
Je bent een hele mooie vrouw met inhoud, maar je rookt.
Rokers zijn uitvreters, die niks anders doen dan hun tijd en geld wegpaffen en ze stinken naar zelfdestructie.
Het is niet de eerste keer dat ik word afgewezen op het roken.
Eerlijkheidshalve kan ik ze niet helemaal ongelijk geven.
Wil ik een relatie met en alcoholist of een gokverslaafde? Nee.
Wil ik een partner die rookt? Niet echt.
Samen creëer je een ‘routine’ die nog lastiger te doorbreken is waardoor een eventuele stoppoging nog zwaarder zou worden dan het al is.
Het beeld dat nu wordt neergezet door Sire en films van ‘de overheid’ is heel negatief.
Deze hetze tegen roken doet pijn, omdat het mij wegzet als een ‘looser’, ongeschikt als partner én moeder.
Een ongezond persoon zonder enige wilskracht.
Ik rook niet voor de gezelligheid.
Het is een overlevingsstrategie die ik nog steeds niet kan loslaten.
De scherpte van het bestaan hul ik in een lichte roes zodat het minder steekt en de paniek die ik ervaar als ik ‘nuchter’ ben verdoof ik met rook.
Geen witte of rode wijn in de namiddag, geen drugs of andere verslavingen dan nicotine.
Mijn vijand en vriend.
Maar dan dient de volgende vraag zich aan.
In hoeverre vertroebelt de rook mijn zicht?