Verstijfd zit ik op mijn stoel. Iedereen in de klas kijkt me aan terwijl de juf voor de tweede keer mijn naam noemt. Mijn hart gaat als een razende tekeer en een koude rilling loopt over mijn rug.
‘Ik heb het niet geleerd’, stamel ik.
‘Tja, dat is dan een 1!’, en met een demonstratieve haal schrijft de juf het cijfer op haar cijferlijst.
Ik had het hartstikke goed geleerd en wist alles van de Middeleeuwen. Bij mijn werkstuk had ik prachtige detailtekeningen gemaakt van een kasteel en zelfs schetsen van de Middeleeuwse kleding.
De spreekbeurt bepaalde het uiteindelijke cijfer. Door de 1 kreeg ik net aan een 5.
Nou stond ik er al niet zo goed voor maar geschiedenis was net het vak dat ik naast tekenen wél leuk vond. Achteraf een geluk bij een ongeluk want ik ‘mocht’ naar een andere school die meer aansloot bij mijn ‘creatieve geest’.
Op de kunstzinnige school waar ik mijn schooltijd afmaakte was amper sprake van discipline en de leraren waren heerlijk ongestructureerd. Spreekbeurten stonden niet op het programma, wél dans, schilderen en tekenen, fotografie en voor de verplichte vakken werkte je elke drie maanden een programma af. De leraren waren aanwezig voor vragen en uitleg maar dienden voornamelijk om creatief talent naar boven te halen.
Na deze opleiding ging ik door naar de vooropleiding van de Rietveld maar doordat mijn ouders gingen scheiden en ik de opleiding niet kon afmaken moest ik een baan zoeken.
Als schoolverlater zonder ervaring, buiten tekenen, schilderen en dans, schreef ik mij in bij het Arbeidsbureau en werd door IBM geselecteerd voor een traineeprogramma. We kregen training in computers (msdos), typevaardigheid, schaken, communicatie én spreken in het openbaar!
Sinds de brugklas had ik niet meer voor een groep gestaan. Voordat we stage gingen lopen op een afdeling van IBM moesten we tentamens afleggen. Een onderdeel van het examen was een speech houden voor alle medewerkers van IBM. De week voor de speech sliep ik amper maar stamelend en met hoog rode konen heb ik het volbracht.
Door deze ‘handicap’ ben ik veel uit de weg gegaan om maar niet voor een publiek te hoeven staan. Zingen bij een internationaal Barbershop koor, een baan bij Renault Nederland als Franse tolk (spreken op internationale vergaderingen), een hogere positie op het werk (presentaties en training geven) waren allemaal kansen die ik aan mij voorbij heb laten gaan.
Na 38 jaar vind ik het wel genoeg en ik heb mij ingeschreven voor toneelles. Deze week is de eerste kennismaking en tot mijn grote verbazing heb ik er zin in. Het mooiste is dat ik van niemand moet maar dat ik het wil. Misschien ben ik een beetje laat maar uitdagingen zijn gelukkig niet leeftijdsgebonden. Je moet ze alleen wel durven aangaan.