Meer dan de helft van mijn leven ben ik zeer gastvrij geweest. Vanaf het moment dat ik gasten kon ontvangen bereidde ik me elke maand voor op onverwacht bezoek.
Die gastvrijheid ging aardig ver.
Natuurlijk moeten gasten een eigen plek hebben dus werd elke keer de logeerkamer gereed gemaakt. Iedere ontvangst ging gepaard met een lik verf en nieuw behang, alles werd afgestoft en natuurlijk ontbrak een fris bed met gloednieuw beddengoed en een stapel, nog naar de fabriek geurende, handdoeken niet.
Ik durf te beweren dat ik met al deze voorbereidingen me elke keer uit de naad werkte en alles uit de kast haalde.
Al dit werk werd meestal niet gewaardeerd. Uit pure frustratie flikkerde ik elke keer alle nieuw aangeschafte spullen linea recta in de kliko! Al die inzet voor niks. De ondankbaarheid!
De reservekamer werd weer een rommelhok waar het stof zich ophoopte. Meestal volgde er dan een week van een door teleurstelling opgeroepen behoefte aan grote hoeveelheden chocola, gepaard gaande met oncontroleerbare huilbuien en buikkrampen.
Als de week van rouw voorbij was, begon ik weer monter aan het prepareren van een gastvrije logeerplek.
Er zijn in totaal maar twee gasten komen opdagen. Althans, twee die al mijn voorbereidingen en de comfortabele kamer waardeerden en tot het geplande vertrek zijn gebleven.
In retrospectie vraag me af wat mij al die jaren bezielde? Waarom niet pas een kamer gereed maken als je er zeker van bent dat de gast komt?
Of nog beter, waarom niet te allen tijde een kamer gereed hebben?
Wat een verspilling van energie!
Bij mij hoeven ze in ieder geval niet meer aan te kloppen.