Als ik met mijn hond wandel, zie ik op het fietspad onder het viaduct een damesfiets op de grond liggen. Een zwarte wollige hond zit aan de fiets vastgebonden en kijkt me droevig aan. De schrik slaat me om het hart. Is er soms iets ergs gebeurd?
Midden op de weg staat een jonge vrouw, net als ik in joggingbroek, voor een bestelbusje te springen. Ik zie de man achter het stuur zijn handen in wanhoop opheffen.
Is ze aangereden?
Mijn brein draait op volle toeren. Er komt helaas geen idee naar boven voor een reddingsactie, omdat ik niet weet wat er aan de hand is.
Ik loop met mijn kleine wolbal naderbij en zie iets bruingrijs, ter grootte van een flinke rat met grote voeten, onder de bestelbus vandaan schieten. Uit het beestje schalt een tenenkrommend schel gesnater.
Het is een eendje! Geen piepkuiken, maar meer de peuterleeftijd.
De jonge vrouw ligt inmiddels op haar knieën op de weg, met haar hoofd onder de bestelbus als ik ‘die kleine’ vanonder de bus in een naastgelegen heg zie schieten.
‘Hij zit in de heg!’ schreeuw ik naar de vrouw, die gelukkig opkijkt. De chauffeur ziet dat de vrouw vanonder zijn auto vandaan kruipt en scheurt verder.
Een wilde eenden achtervolging volgt.
Het kleine eendje is volledig in paniek, de jonge vrouw inmiddels ook en ze roept dat zijn vader en moeder in de sloot verderop zitten. Terwijl ik stelling neem naast de weg, zodat ‘de kleine’ niet nogmaals het risico loopt om geheel geplet zijn nog korte leven te eindigen, rent zij tussen de auto’s door en volgt mijn aanwijzingen.
‘Links, links! Nee, nu onder die struik, rechts. Nee, links!’
Mijn kleine hond trekt ondertussen flink aan de riem. Ik weet zeker dat hij wil helpen want hij heeft een lief karakter, maar ik ben bang dat het kleine eendenhummeltje daar niet rustiger van wordt. Ik prop hem onder mijn arm waar hij gelaten blijft hangen.
Opeens hoor ik een klein koor van gesnater naast mij. Een mannetjes- en vrouwtjeseend inclusief twee kleine eendjes van dezelfde leeftijd als de paniekvogel staan naast mij, kijken me aan en snateren luidkeels. Ze willen mij iets vertellen.
Samen met de vrouw jaag ik het afgedwaalde eendje richting familie eend en wat er dan gebeurt is prachtig.
Vader, moeder en hun twee kinderen kruipen onder de heg waar ‘die kleine’ zit te trillen van angst. De jonge vrouw staat aan de ene kant van de heg en ik aan de andere kant. Vanuit de heg komt een boel gesnater in alle toonaarden.
Niet lang daarna komt familie eend geluidloos en beheerst de heg uit gewaggeld. Vader voorop, moeder erachter en drie kuikens in het gelid erachteraan.
De vrouw en ik kijken elkaar aan, vertederd door deze prachtige familiehereniging. Het familiediner is er niks bij.
Familie eend loopt richting sloot.
Vlak voordat vader het steile talud afdaalt, kijkt hij nog even om en knipoogt, maar dat kan ook mijn verbeelding zijn.