Bij het wakker worden dacht ze weer aan gisteren. Het moment dat ze daar stond, een koude bries had haar blote benen vol met gevogeltevel geblazen. Ze wist dat haar huid heftig reageerde op kou om vervolgens naar paars te neigen. De huid van haar handen reageerde nog eens extra op spanning en ze vond haar handen al niet mooi. Ze had ze in elkaar gedraaid achter haar rug gehouden en wiebelig in haar iets te hoge hakken had ze daar ongemakkelijk gestaan. De verticale positie verkrampte haar tenen en haar jurkje bleek te kort.
Het was zeven uur. Een man met verwilderd haar was door de poort van het station gelopen en keek om zich heen. Hij had een flets spijkerjasje gedragen over een licht knellend paars overhemd. Ze had geweten dat hij het was door de grote zwarte bril. “Hé, lekker ding, sta je er al lang?” had hij lollig over het plein geroepen. Recht op haar aflopend met een zelfverzekerde tred was hij voor haar gaan staan en had zijn blik in de hare geboord. Wat ze in zijn ogen had gezien was zo anders geweest dan ze had verwacht. Ze had ongemakkelijk gegrijnsd en de grond onder haar hakken had opeens van klei geleken. Zijn kleine rood doorlopen ogen hadden een nare cynische blik en de mondhoeken waren omlijnt met diepe groeven. Zijn tanden bleken écht heel geel. Niks zoenen, had ze gedacht en binnen enkele seconden had ze het noodscenario klaar. Eerlijkheid was hier de beste optie: “Ik kan het niet, dit gaat niks worden,” had ze vastbesloten gezegd.
Zijn blik was harder geworden, bijna duivels en hij had gesist: “kutwijf, jullie zijn allemaal hetzelfde”, had zich omgedraaid en was de poort weer doorgelopen richting trein.
Thuis gekomen had ze haar hakken uitgeschopt, zichzelf een glas wijn ingeschonken en had een sigaret opgestoken.
Wat had haar bezield? Even had ze weer geloofd in een gelijkgestemde ziel. Tijdens het chatten was hij helemaal meegegaan in haar fantasie en dat had bij haar de illusie gecreëerd dat hij haar vriend was maar ook speels, gek, grappig en vooral romantisch.
Op dat moment had ze beseft dat ze iets miste maar hoe ver ging haar behoefte aan verbinding? Hoe lang ging ze zichzelf nog voor de gek houden…
In haar telefoon had ze haar contacten open geklikt. De inmiddels ex-vriendengroep stond er nog. De naam ‘The desperate Housewifes’ was gezamenlijk bedacht. Drie maanden geleden hadden ze elkaar voor het laatst gezien. Op haar verjaardag was er een ruzie ontstaan en de groep was uit elkaar gevallen. Niemand had nog actie ondernomen om het weer bij te leggen. Daaronder stond haar broer. Hem had ze sinds de zomervakantie vorig jaar niet meer gezien. Lang had ze haar frustratie ingeslikt die mede was ontstaan door zijn starre natuur. Hij was praktisch en rationeel, zij was intuïtief en vol fantasie. Ze waren zo verschillend. Na een gezamenlijke vakantie was ze voor het eerst ontploft en had alle opgekropte pijn eruit gegooid. Hij had het niet zo goed opgenomen en sindsdien heerste er een ijzige stilte. Nog een naam. Ze had lang naar de naam gestaard van degene die zo belangrijk voor haar was geweest. Ook hem sprak ze niet meer. De ruzie was behoorlijk heftig geweest. Waarom wist ze niet meer…
Ze nam een grote slok wijn, opende het eerste contactschermpje en begon te typen.