Ene meneer Taede A. Smedes is schrijver en recensent bij onder meer de Volkskrant, en heeft een column geschreven over ‘Hoe akelig het vak van recensent is geworden door de toename van POD (Printing On Demand) uitgeverijen’.
Quote: ‘De manuscripten die uitgeverijen als Aspekt en Boek Scout uitgeven zijn meestal met goede redenen geweigerd door reguliere uitgeverijen. Ze slaan een financieel slaatje uit het leed van mensen die denken dat ze kunnen schrijven.’
Wat een elitair en onaangenaam stuk. Niet alleen door meneer Smedes ‘botte’ uitspraken, maar ook door zijn ‘elitaire’ overtuiging dat alleen uitgeverijen die hun boeken laten drukken kwaliteit aanleveren.
Natuurlijk zit in het stuk ook een kern van waarheid.
Quote ‘Iedereen die geld kan/wil betalen kan tegenwoordig een boek uitgeven.’
Dat is waar.
Printing on demand is een ‘economische’ wijze om boeken uit te kunnen geven zonder verlies te maken. Er wordt geen voorraad aangelegd bij het CB. Elke bestelling wordt geprint.
Het zegt verder niks over de kwaliteit van de inhoud.
Ook bij gerenommeerde uitgeverijen wordt er veel ‘bagger’ uitgegeven. Misschien juist.
Alles wat het ‘grote publiek’ zou kunnen aanspreken, garandeert verkopen dus wil een uitgever het risico wél nemen.
Dat risico is wellicht niet enorm, omdat de meeste ‘reguliere uitgevers’ op ‘safe’ spelen.
Toch worden volgens boekhandels – Uit directe bron: Atheneum, De Vries, en zelfs Bruna – heel veel boeken die de boekhandel heeft besteld, onverkocht teruggestuurd naar het CB. Het is niet enkel goud wat blinkt, zelfs niet voor zogenaamde ‘door gerenommeerde uitgevers’ gepubliceerde boeken.
Laat ik nog even een tikkeltje eerlijker zijn:
Als je kijkt naar de smaak van ‘het grote publiek’ is dat niet het toppunt van smaak.
Als ik even de vergelijking mag maken met televisieland versus boekenland – programma’s als: ‘So you think You Can Do Whatever the Fuck…’, Boulevard, DWDD, Barbie en Utopia draaien al jaren mee omdat er ‘massaal’ naar gekeken wordt; Boeken als ‘Het verrotte leven van Gordon’, sensatieverhalen over Holleeder, en laten we even nóg eerlijker zijn: ‘Alle zogenaamde bestsellers, worden wéér bestseller omdat die schrijver ooit één bestseller heeft geschreven’ verkopen altijd wel.
De naam is gevestigd, en al schrijf je voortaan bagger, men koopt het toch wel.
Deze meneer Smedes vindt dat: ‘Reguliere uitgevers hun werk als grensbewakers goed moeten blijven doen om het kaf van het koren te scheiden’.
Welk kaf en welk koren?
Er zijn heel veel goede schrijvers, vernieuwende schrijvers, schrijvers die een nieuw ‘genre’ creëren, en als die afhankelijk zouden zijn van de ‘reguliere uitgeverijen’ dan houden we de ontwikkeling van taal, creativiteit, en eigenheid tegen.
De voortgang van de mens zogezegd.
Wat een klotestuk. Zo!