Twee weken terug heb ik me weer eens ingeschreven op een datingsite.
Aangezien mijn inspiratie voor columns over mannen, vrouwen en de liefde inmiddels wel uitgeput was, dacht ik dat het misschien nieuwe stof tot schrijven zou kunnen opleveren.
Dat doet het.
Niet in de vorm van wilde hilarische avonturen, maar meer over de houding van de man.
Wat de man mij tegenwoordig te melden heeft is eigenlijk heel to the point.
Ze hebben een heerlijk leven, willen wel een date, maar kunnen eigenlijk geen date plannen (dat vroeg ik ook niet, wat zeg ik, zij begonnen tegen mij te kletsen…) en roepen iets over ‘druk’, ‘vroeg weer op’, ‘geweldige baan’, ‘als het weer rustig is’, ‘met mijn vrienden’, ‘voetballen’, ‘concerten met mijn hartsvriendinnen’ e.d.
Als ik ze daarna veel plezier en een goed leven wens, zijn ze meestal verbaasd, soms zelfs boos.
Schiet mij maar lek.
Heel af en toe, puur voor mijn eigen vermaak, ga ik de discussie aan en vraag hem op de ‘gelukkige man’ af: waarom zit je op een datingsite?
De antwoorden variëren van, ‘yolo’, ‘misschien ooit een leuke vriendin’, ‘ik zie wel’, ‘voor de lol’, ‘je weet maar nooit’.
Nou word ik bijna nooit aangesproken. Of dat door mijn tekst komt – Een beetje een vrijbuiter, geen meeloper, werkt veel thuis (schrijver) dus zou leuk zijn af en toe iets te ondernemen met gezellige man, die in ieder geval ABN spreekt en af en toe een boek inkijkt. Anders is het zo lastig communiceren. – of door mijn strenge uitstraling laat ik maar in het midden.
In ieder geval lig ik niet goed in de markt.
Diegenen de me een berichtje sturen zijn allemaal heel tevreden, hebben een zeer druk sociaal leven, zijn heel gelukkig en hebben geen wensen.
Ik wens ze, meestal ten overvloede, een heel gelukkig leven en schrijf vervolgens een column.
Deze dus.