Vandaag is mijn boek ‘de Stem’ officieel beschikbaar in alle online winkels, maar vooralsnog is het gewoon een doorsnee dag. Toch ook weer niet. Er hangt een soort verwachting in de lucht, maar er gebeurt eigenlijk helemaal niks. Dat heb ik ook als ik jarig ben, maar geen feestje geef.Het is een hele vreemde gewaarwording.
De aanloop naar ‘deze datum’ was gevuld met hard werken om het manuscript te perfectioneren, zetproeven te corrigeren op afbreektekens, en allerlei andere ‘foutjes’ die erin sluipen als je een manuscript overzet in een ander format en er drie personen mee bezig zijn. Het werken naar een deadline heeft iets heel spannends, de adrenaline is hoog en het geeft een soort roes; een geluksgevoel. Als het moment daar is, dan valt alles even stil.
Vanmorgen stond ik heel laat op; ik werd wakker uit een comateuze slaap – waarschijnlijk door alle opwinding en inspanningen van de afgelopen weken. Vol verwachting klopte mijn hart, maar dat kan ook van de koffie komen. Ik zit te wachten op ‘de postbode’, die exemplaren van mijn eigen boek komt brengen. Ik heb het nog niet eens in ‘handen’ gehad. Ik vraag mij af wie wel?Ik vraag me ook af wat ik nu moet doen? Ga ik door met het van de daken roepen dat ik een tweede boek heb geschreven? Maar hoe dan? Moet ik een feestje organiseren om de ‘geboorte’ van de Stem te vieren? Wie moet ik dan uitnodigen? Wat nou als er niemand op dat feestje wil komen? Ik houd helemaal niet van feestjes, zeker niet als het om ‘mij’ draait. Het is ongemakkelijk – alsof je om aandacht bedelt. ‘Wil je op mijn feestje komen om mijn boek te kopen?’ Zoiets. Bovendien ben ik niet zo goed in feestjes. Het risico dat ik op hol sla, van de zenuwen een drankje teveel neem, stil val of juist iedereen overstelp met niet ter zake doende verhalen etc…
Wat ik wél kan doen is jullie vertellen dat ik in de afgelopen weken zeker nog tien keer mijn eigen boek heb moeten doorlezen en dat ik elke keer ervan genoot. Dat had ik met mijn eerste boek niet. Toen was ik blij dat ik uit ‘die wereld’ kon stappen.
Bij elke correctieronde van de Stem, schoot ik wel een keer in de lach, werd ik in mijn eigen verhaal gezogen en vergat ik correcties uit te voeren, en met name verbaasde ik me erover dat ik dit verhaal, de Stem, zelf heb geschreven.
Eigenlijk is het enige wat ik verlang dat jullie, de toekomstige lezers, net zoveel plezier beleven tijdens het lezen, als ik had tijdens het schrijven en alle redactiefases. Als dat betekent dat ik de komende weken – tot vervelens toe – jullie ga ‘ophitsen’ het boek te kopen, het e-book te bestellen dan zij het zo. Het is voor een goed doel; plezier, met een stukje diepgang, en spanning natuurlijk.