Ik houd van contrasten. Mijn hondjes zijn zo klein dat je elke keer weer smelt voor hun kleinheid. Het kleinste hondje is een jongetje en zijn kleinheid zit ook in zijn karakter, een schattig ‘watje’. Het vrouwtje is ook minuscuul maar heeft het ego van een pitbull. Die tegenstelling vind ik heel aantrekkelijk. Ze is niet goed gesocialiseerd en in de steek gelaten – vóór mijn tijd – en is licht neurotisch dus ik begrijp haar.
Ik heb ook een zwak voor grote stevige mannen. Mannen met een robuuste bouw, een lichte bolling rond het middel, stevige benen, een lichte storing of grofheid in de motoriek en met werkmanshanden, liefst met eelt. Mannen met barstjes en een scherfje eraf zijn de liefste. Grote mannen met Oldtimers nog liever. Door hun porositeit, absorberen zij maar laten ook met gemak los. Ze letten ook niet zo op mijn barsten. Ooit losse scherfjes gelijmd blijf je altijd zien; fijne lijntjes doorkruisen het geheel met hier en daar de lijm die zichtbaar slordig is aangebracht.
Gebarsten worden we alléén niet heel maar als we maar lang genoeg tegen elkaar aan schuren en flink polijsten gaan we misschien weer glanzen en verdwijnen de lijmrestjes.
Onze lijntjes transformeren in een mooi craquelé.