Het in de wereld zetten van een boek voelt een beetje als ‘de kraamtijd’.
Na de ‘bevalling’ ben je heel erg blij. ‘Het’ is klaar, het is je gelukt; het langverwachte boek is geboren. Op het bericht dat er nieuw boek in de wereld is gezet, wordt enthousiast gereageerd. Vooral boekliefhebbers en mensen die het proces van schrijven kennen, vinden het een heugelijk feit. Men belt, stuurt een kaartje, en je bent blij. Veel mensen geven aan dat ze ‘je boek’ graag willen zien, lezen…
De eerste dagen denk je aan niks anders dan ‘je boek’ en ben je nog steeds een beetje in een roes over het ‘product’ dat je eigenhandig hebt gemaakt. Je maakt mooie foto’s van het boek; in eigen handen, in andermans handen, op een stapeltje in een mooi geënsceneerd tafereeltje…
Na een dag of vijf merk je pas hoe moe je bent. Uitgeput en een beetje leeg. Je kijkt nog steeds liefdevol naar je ‘boek’, maar beseft dat je zelf misschien wel de grootste bewonderaar bent. Na een week is iedereen de geboorte al een beetje vergeten. Er worden tenslotte elke dag mooie nieuwe boeken geboren.
Iedereen vindt zijn eigen ‘kind’ mooi. Aan elk geschreven verhaal zit een hele geschiedenis vast die onderdeel uitmaakt van de schrijver, maar constant roepen dat je ‘kind’ mooi is, maakt het niet aantrekkelijker. Als je teveel gaat roepen hoe mooi je kind is, treedt er een verzadiging op.
‘Jaja, nou weten we het wel…’
De kraamtijd is voorbij, en de akelige gedachte dringt zich op: misschien vindt de wereld mijn boek wel een spuuglelijk kind, en durft niemand het te zeggen…