Angela Merkel zit naast president Erdogan en kijkt nog triester dan ‘normaal’. Alles is bij haar al aardig in mineur maar nu lijkt haar kapsel nog meer plat geslagen, haar wangen nog slapper maar vooral haar Hush Puppie ogen kijken triest.
Zij was degene die het meest luid verkondigde dat toetreding van Turkije tot de Europese Unie niet eerder bespreekbaar zou zijn totdat de Mensenrechten daar gerespecteerd zouden worden, er vrijheid van pers mogelijk is en nog meer van dat soort zaken die in Turkije niet overeenkomen met wat de EU pretendeert wél te doen.
Zij is waarschijnlijk al thuis, ze zou in de avond weer huiswaarts vliegen na een Turkse uitje.
Ik kan mij voorstellen dat ze eieren voor haar geld heeft gekozen maar dit moet toch wel heel erg zuur zijn.
Eenmaal de camera’s en nieuwsploegen achter zich latend en de voordeur dicht, schopt ze waarschijnlijk haar orthopedisch verantwoorde schoenen uit, dit keer zonder ze netjes in het gelid te zetten. Haar attachékoffer mikt ze in een hoek en haar handbagage met enkel een reservekorset, twee bussen haarlak – waarvan één leeg -, haar medicatie voor hoge bloeddruk, antidepressiva en valium, haar bijbel ‘Stalin’ van Oleg Chlevnjoek en de flesjes Red Label – ontvreemd uit de minibar van het hotel – legt ze op het gangkastje. Ze opent de koffer en grijpt met trillende handen de flesjes, loopt op kousenvoeten richting servieskast, pakt een theeglas en giet de inhoud uit. Ze ploft in haar grote leren Chesterfield en slingert haar benen over de leuning, zet haar lippen aan het glas en klokt het glas in één keer leeg. Haar wangen hangen inmiddels onder de kaaklijn. Ze zucht diep en hoeveel flesjes ze ook naar binnen kiept, ze denkt maar aan één ding.
De blik van Erdogan.
Triomfantelijk haast. De afgewezenen worden de uitverkorenen. De underdog neemt het heft in handen. Ze heeft geen troefkaart meer, staat met haar rug tegen de muur als een kat in het nauw. Met haar hand strijkt ze door haar haren maar ook daar blijft ze steken. Strak en stijf van de lak is er geen beweging in te krijgen. Tranen schieten in haar ogen en gedecideerd staat ze op, loopt de statige trap van haar kleine villa op, loopt naar de badkamer en draait de douchekraan open. Ze steekt haar hoofd onder de straal en stapt met kleren en al onder de aangenaam warme stroom.
Misschien kan ze alles weg kan wassen of op zijn minst de bitterheid iets verdunnen. Nog beter – zichzelf door het putje spoelen.