Tijd is vreemd. De tijd verglijdt met rasse schreden of draalt afwachtend of er iets komen gaat. Vijf minuten angst lijkt een eeuwigheid maar opgaan in je passie versnelt de wijzers van de klok of slokt de tijd op.
Soms schrik ik van de snelheid van de tijdsaanduiding die wij mensen verzonnen hebben. Iedereen gaat wel eens op in iets maar met mijn ‘aandoeninkje’ vergeet ik alles wanneer ik schilder, schrijf en eigenlijk met alles wat mijn aandacht trekt en plezierig is. Nou kun je denken, wat heeft dat nou met Asperger te maken? Iedereen heeft een passie of hobby en gaat daarin op.
Het is ook heerlijk naar het verschil zit hem – denk ik – in de dosering en de verstoring van ‘mijn normale leven’. Ook voor de omgeving is het soms lastig al kent mijn omgeving mij al langer dan vandaag. Het heeft tot gevolg dat ik mijn ‘passies’ moet timen omdat de boel anders aardig in het honderd kan lopen. Ik zal het proberen uit te leggen met schilderen als voorbeeld…
Midden in ‘een project’ heb ik de kwast al ter hand vóór ik ontbeten heb. Die eerste kop koffie vergeet ik nog net niet al moet ik vaak weer nieuwe maken omdat ik de kwast bevochtig met de koffie die ik naast mij heb neergezet. Als ik schilder verdwijn ik een beetje. Ik word schaduw en licht, kleuren en vormen en de kwastjes wissel, reiniging en het spoelen gebeurd puur op gevoel waardoor menig keukendoek, trui die net over een stoel hangt of de broek die ik aan heb het moet ontgelden. Pas als ik tegen de middag honger krijg besef ik dat ik hele andere plannen had. Ik zou de middag een beetje schilderen, maar éérst de krant lezen, ontbijten, aankleden en nuttige zaken regelen. Ook een fikse wandeling in de buitenlucht stond in de globale planning, ook voor de hondjes fijn als remedie tegen het vampierschap. Te vaak laat ik ze pas eind middag uit als de zon al onder is en dartelen ze overdag wat rond in de tuin terwijl ik…juist. Terug naar waar ik was.
Honger dus. Ik maak iets makkelijks te eten, meestal een gezonde smoothie met fruit en havermout (onbewust lekker makkelijk voor tussendoor…) maar voor ik er erg in heb sta ik alweer met die kwast in mijn handen. Als ik opkijk is er wéér twee uur voorbij en besluit ik te gaan douchen en dan hup, naar buiten!
Met mijn jas al aan en de hondjes huppelend van vreugde om mij heen: we gaan uit! – loop ik langs mijn werk en zie een dingetje dat nog niet klopt. Teleurgesteld druipen de hondjes af.
Een uur later loop ik een kort hondenrondje met de kwast nog in de hand die ik vervolgens in mijn jaszak prop. Mijn jas zit onder de verf want de kwast was niet gespoeld.
Bij terugkomst drink ik eindelijk mijn koffie die ik opnieuw heb gezet en een glas van mijn voedzame drankje. Terwijl ik dat rustig doe kijk ik naar de foto die ik net heb gemaakt van mijn schilderij want op een foto kan ik goed zien of de verhoudingen kloppen.
Voor ik het in de gaten heb (mijn koffie is nog niet op) sta ik met mijn jas nog aan te schilderen. Zo kan het zomaar einde middag worden, het donker valt al in, ik heb nog niets noemenswaardig gegeten, ettelijke koude koffie’s staan verspreid door het huis, plus kwasten die ik ergens heb neergelegd omdat ik even de was uit de machine moest halen. Als ik geluk heb ben ik goed opgeschoten met het ‘werk’ en kan ik het even loslaten. En dat is op ‘goede dagen’.
Maar dan begint het puinruimen. Door mijn manier van ‘werken’ heb ik een enorme chaos gecreëerd die mij dubbel zoveel tijd kost om allemaal op te ruimen. Het moet gebeuren want ik houd niet van chaos en viezigheid. Als ik het nou maar zo snel mogelijk doe kan ik straks nog even verder schilderen, denk ik dan. Als mijn kinderen er zijn dan stapelen de ‘uitgestelde taken’ zich helemaal op. Meestal is het bij mij dus spitsuur tussen half zes en half acht. Dan laat ik de hondjes uit, doe boodschappen, kook, maak schoon, doe mijn administratie, de was, de bedden, eet, was af en dweil alle verfvlekken van de grond. Wat ik heel gek vind is dat dan de tijd lang zo snel niet gaat maar als ik een beetje op schiet kan ik rond negenen weer lekker verder schilderen. (Of schrijven). Ik vraag mij dus af of jullie dit ook hebben?