‘Een verhaal met een plezierige stem’
Het verhaal begint met een spannende proloog, waarna Maarten het volgend hoofdstuk als ik-persoon overneemt. Maarten een doorsnee man die na zijn scheiding niet echt meer zijn weg gevonden heeft.
Ik voelde me een soort eencellig organisme, twijfelend over mijn rol in het universum, niet in staat om ergens aan te haken; een zonder enige houvast in het water drijvende – of eerder verzuipende – alg.
Vervolgens komt Lisa, een collega van Maarten, die wel een oogje op haar heeft, in beeld. Dit zijn niet de enige personages. Zo wordt elk hoofdstuk aangekondigd door een personage die een rol gaat spelen in het door Suzanna Esther ingenieus bedacht plan.
De hoofdstukken zijn kort, de schrijfstijl is lekker leesbaar en de uitwerking van het verhaal loopt stapsgewijs uit naar het einde. De Stem (Amélie) zelf wordt niet overdreven toegepast maar op een leuke geestige manier in Maartens hoofd gehoord. Elk personage heeft wel op een of andere manier een connectie met een ander en zo bevat het verhaal een heel web aan dunne draadjes. Het einde is niet sluitend maar wel met een duidelijk epiloog.
De Stem is zeker de moeite waard om te lezen en hopelijk zit er alweer voldoende schrijfstof in het hoofd van Suzanna Esther opdat we snel een nieuw boek van haar mogen verwachten.
Bron: Thrillers and More / Recensent: Danielle Henssen