Maarten Brugman is de iets wat sullige collega, die te hard zijn best doet. Maar eigenlijk niet gezien wordt op zijn werk. Al helemaal niet door zijn baas Lisa en dat had hij toch liever anders gezien. Niet dat hij nu zit te smeken om promotie in het callcenter, maar eerder op persoonlijk vlak. Hij zou niets liever willen dan een beschuitje eten met haar. Als De Stem in zijn leven verschijnt, is het afgelopen met die saaie bedoeling van zijn leven. Hij moet erop uit: eerst koopt hij succesvol een staatslot en dan durft hij het eindelijk te wagen bij Lisa. Maar of zij daar nu op zit te wachten: ze is onverwoestbaar, lijkt zo op het eerste gezicht. Maar haar baas Hans, die getrouwd is met Barbara, brengt haar leven uit evenwicht. Niet dat zijn leven nou zo soepel verloopt, als blijkt dat hij zijn ontslag krijgt aanboden én als hij wordt verdacht van witwassen. Levens die allemaal De Stem hadden kunnen gebruiken, maar die is alleen bestemd voor Maarten.
Zonder verwachtingen
Je wordt door alle wisselende verhaallijnen het verhaal ingetrokken.
De Stem van Suzanna Esther ging ik met een zo open mogelijke blik in. Ik had de beschrijving al wel gelezen, maar die was toen ik eenmaal aan het boek begon al weer weggezakt. Ik wist dus niet meer precies waar het boek over ging en wat ik precies moest verwachten. Gelukkig heeft dat heel goed uitgepakt. Je wordt namelijk door alle wisselende verhaallijnen – die overigens niet eens worden beschreven in de beschrijving – het verhaal ingetrokken. Van de zielige Maarten die door niemand wordt gezien, de zo zelfverzekerde maar toch ook onzekere Lisa, Hans die zijn ontslag aangeboden krijgt of die van zijn vrouw Barbara die alles met argusogen moet bekijken. Toch bouw je niet met iedereen meteen een band op. Zo vond ik Lisa op het begin vrij arrogant overkomen, maar gelukkig komt dat naarmate het verhaal vordert wel goed.
Ik staar naar mijn verkreukelde gezicht, vouwnaden van het hoofdkussen staan in mijn wangen gekerfd, het lijnenspel rond de opgezwollen oogleden is dieper dan ooit en mijn haren zitten tegen mijn bezwete slapen geplakt. ‘Je ziet er niet uit, man,’ hardop tegen mijn spiegelbeeld.
De mysterieuze stem
Maarten heeft echt mijn hart gestolen in dit verhaal
Maarten daarentegen heeft echt mijn hart gestolen in dit verhaal (en dat lag niet aan het geld). Juist zijn onzekerheid en onervarenheid maken van hem een prachtpersonage die je echt de wereld gunt. De toevoeging van ‘De stem’ levert wel vragen op (zoals ‘waar komt die opeens vandaan?’), maar ik vond het tegelijkertijd wel iets grappigs heb. Ondanks dat ik altijd van de realistische boeken ben en dat is ‘De stem’ toch iets minder. Er zijn door alle wisselende perspectieven (en dus ook alle losse verhalen) veel bij-personages. Toch heeft Suzanna Esther het op een hele goede manier beschreven, zodat ik als lezer geen moment verward ben geraakt. Gelukkig maar. Er wordt duidelijk aangegeven vanuit wie je leest en wie welke rol heeft binnen het verhaal.
Vol met vragen
Ik blijf gewoon met heel veel vragen achter.
Het einde scoorde daarentegen net iets minder hoog in vergelijking met de rest van het verhaal. Ik weet wat er gebeurd, maar ik blijf gewoon met heel veel vragen achter. Ik wil niet te veel verklappen, dus dat ga ik niet doen. Maar een vervolg is door dit einde niet uitgesloten. Alle losse perspectieven zouden op het einde samen kunnen komen om zo een waardig plot te vormen. Alleen gebeurt dit nauwelijks, waardoor ik geen idee heeft of het één iets met het ander te maken heeft en waarom het moest lopen zoals het nu is. Ach, ondanks het einde heb ik er wel van genoten. Ik las dit boek in een avondje uit. Dat zegt ook wel wat: het kwam door de dikte van het boek (‘maar’ 178 pagina’s), wisselende perspectieven en de fijne schrijfstijl (ondanks de paar moeilijke woorden op het begin).
Zoals zoveel mannen staart hij regelmatig naar haar en ze schept er genoegen in misbruik te maken van zijn adoratie. Ze laat hem koffie en water halen en soms stuurt ze hem met een stapel dossiers naar het kopieerapparaat.
Conclusie
Suzanna, als je nog een vervolg gaat schrijven dan wil ik dat zeker lezen.
De Stem van Suzanna Esther pakt je in door de mysterieuze voorkant en de beschrijving die maar een deel vertelt van het hele verhaal. Misschien wel juist als je niet meer precies weet wat je te wachten staat, verrast dit boek je op een hele positieve manier. Je krijgt namelijk niet alleen te maken met Maarten, maar ook met Lisa, Hans, Barbara en zo kan ik er nog wel een paar opnoemen. Veel personages (die overigens allemaal hun eigen karaktereigenschappen hebben), maar geen moment raak je verward over vanuit wie je nu weer leest. Dat wordt gewoon goed aangegeven. En die fijne schrijfstijl van Suzanna helpt daar ook bij. Ik vloog in een avondje door dit 178 pagina’s tellende boek en voor ik het wist, zat ik met nog meer vragen opgescheept. Er kan namelijk nog van alles gebeuren, dus Suzanna: als je nog een vervolg gaat schrijven over het leven van Maarten, Lisa en de hond op het einde.. dan wil ik dat zeker lezen.
Bron: Judith Blogt Solo / Recensent: Judith