Ieder jaar is het weer hetzelfde liedje en toch overvalt het me elke keer.
Naarmate de jaren vorderen lijkt het steeds moeilijker om me ‘eroverheen’ te zetten.
Vorig jaar ben ik er via de sportschool doorheen gerold, het jaar daarvoor heb ik me er doorheen geWiid. De dansjes plus teksten van alle Wii Dance episodes ken ik uit mijn hoofd en ik sta met stip en vijf sterren bovenaan de ranglijst.
Dit jaar was ik te druk met zorgen om mijn moeder en high van alle hoogtepunten, het schrijven, de vooruitzichten van publicaties en ben ik vergeten me voor te bereiden.
Mijn ‘high’ is de afgelopen week dusdanig gedaald dat het meer lijkt alsof iemand mij buiten mijn wil om in een harnas heeft gehesen en naar beneden heeft geflikkerd. Een onvrijwillige Bungeejump van een ontiegelijke hoogte in een afgrijselijk dal.
Ik heb het niet zien aankomen.
Aangezien het niet in mijn karakter zit me ergens bij neer te leggen was ik al enkele dagen bezig mezelf te dwingen plezier te hebben in zaken waar ik ‘normaal’ blij van wordt.
Tevergeefs.
Een zekere melancholie – lees gevoeligheid voor depressie – zit in de familie maar eigenlijk wil niemand dat toegeven.
Ook mijn jongens hebben er last van en hun slaap- en waakritme is in de wintermaanden dan ook een heikel punt.
Opstandig en boos vroeg ik me gisteren af waarom ik me zo ellendig voelde en waarom ik eigenlijk, net als mijn zoons, gewoon de hele dag in bed wil blijven liggen.
Opeens kwam het binnen. (Ezel, steen, stoten…)
Als ik iets ‘heb’ wat ik niet kan veranderen sla ik meestal op hol – lees: in paniek!
Toen mijn eerste menstruatie zich aandiende dacht ik dat ik voor altijd ongesteld zou blijven. Ik was dusdanig van streek dat ik mijn meisjesslaapkamer niet meer wilde verlaten. Radeloos snikkend trokken doemscenario’s aan mij voorbij, alles wat ik graag deed zou ik nooit meer kunnen doen. Toen mijn moeder me troostend meldde dat ‘die toestand’ maar enkele dagen duurde kalmeerde ik enigszins maar ik geloofde het pas toen het waar bleek.
Met een winterdepressie werkt het exact hetzelfde.
Alle wilde plannen, avonturen, zwerftochten en projecten die ik in mijn leven nog wil ondernemen zag ik de afgelopen dagen aan mijn neus voorbij gaan:
– Nóóit zal ik me meer in staat voelen op reis te gaan. Spontaan de trein nemen naar onbekende bestemmingen zit er niet meer in (met hondje, die mag door zijn formaat gewoon mee).
– Dit gevoel is voor áltijd.
– Voor ééuwig zit ik hier op de bank, onder een fleecedekentje achter mijn laptop gekluisterd.
Nooit, altijd, eeuwig zijn woorden die horen bij een depressie. Zwaar overdreven natuurlijk en duidelijk een gevalletje van doemdenken.
Er zit niks anders op dan afwachten, gewoon doorgaan en hopen dat mijn moeder weer gelijk heeft.
Volgens haar zal het tegen het voorjaar vast beter gaan.
We zullen het zien. Hoop ik.