Mens zijn is soms raar. We zitten allemaal in ons eigen hoofd en lichaam opgesloten, en hebben geen flauw idee wat een ander mens denkt of drijft. De pogingen die we doen om door taal die gedachten en verlangens uit te spreken blijven maar een fractie van wat er werkelijk in ons omgaat.
Regelmatig wens ik een dier te zijn, al denk ik dat de mens het bewustzijn van een dier onderschat. Hoe kunnen wij mensen nou bepalen wat een dier voelt, denkt of zich bewust is van wat er om hem/haar heen gebeurt?
Het zou mij niks verbazen als dieren net zo machteloos en gefrustreerd raken door het niet begrijpen van hun mededier, als wij door onze medemens en dan heb ik het nog niet eens over de machteloosheid die dieren zouden kunnen ondervinden door het gedrag van mensen.
Er zijn maar weinig mensen die ik écht aardig vind, en ik ben mij bewust dat het andersom ook zo werkt.
De mensen die ik aardig vind, en waar ik graag mee omga, zijn mensen wiens taalgebruik, gedrag en lichaamstaal synchroon loopt en waar mijn ‘onderbuikgevoel’ zich koest houdt.
Naarmate mijn leeftijd en levenservaring vordert, krijg ik steeds meer een hekel aan ‘vreemde mensen’ die ik niet kan lezen.
Nou nou, Es, dat is me nogal een uitspraak.
Ja. Dat klopt. Het is vreselijk kort door de bocht.
Er zijn steeds vaker dagen dat ik mensen uit de weg ga, soms gebeurt het onbewust, soms bewust.
Meestal gaat daar een voorval aan vooraf, waar het gros van de mensen niet eens verantwoordelijk voor is.
Het is ook meer een emotionele reactie op het onvoorspelbare gedrag (en denkwijzen) van De Mens in het algemeen, die ik op die momenten allemaal over één kam scheer.
Dat is dus zeer kortzichtig.
Gelukkig heb ik een flexibele geest, kan ik uiteindelijk wel weer rationeel nadenken en ben ik net als velen evolutionair geconditioneerd om toch weer toenadering en contact te zoeken met mijn medemens.
Door deze medemensen heb ik natuurlijk ook handige, praktische en goede dingen geleerd, maar in mijn beleving heb ik toch méér naar, onvoorspelbaar en totaal onbegrijpelijk gedrag gezien dat mij vaak totaal in verwarring heeft achtergelaten.
Vanaf jongs af aan observeer ik mijn medemens en verbaas mij over de tegenstrijdigheid tussen verbale en non-verbale taal.
Die verwarring is nooit helemaal verdwenen. Mijn vroegste herinnering stamt uit mijn eerste jaar, kun je nagaan hoeveel verwarring er is opgestapeld.
Gelukkig komen er steeds meer mensen in mijn leven, bij wie lichaamstaal, gesproken taal, en gedrag synchroon loopt met wat mijn gevoel en intuïtie mij al heeft verteld.
Gelukkig heb ik als mens een lerend vermogen, dat mij rationeel vertelt elk ‘nieuw mens’ een kans te geven.
Gelukkig besef ik dat mijn denkwijze niet altijd ‘logisch’ is, en soms net zo eenzijdig als die van anderen.
Hoe simpel en prettig zou het zijn als we af en toe een kijkje kunnen nemen in iemands ‘interne systeem’ zodat er geen twijfels meer mogelijk zijn?
Natuurlijk wil ik dat alleen bij mensen die ik vreselijk leuk vindt.
De uitdrukking, ‘Ik zou wel in je willen kruipen,’ komt daar waarschijnlijk vandaan.
Het zeker willen weten of iemand écht zo is als dat wij denken en hopen is misschien wel een universele wens, en niet alleen de mijne.