Er had zich inmiddels een hechte vriendschap ontwikkeld tussen Mark en mij. Na het eerste etentje waren er nog vele diners, lunches en afternoon delights gevolgd.
Het was tussen Kerst en Oudjaar en Mark had mij in de namiddag opgehaald in de Limo voor een High Tea in Amsterdam. We zaten in een knusse nis in The Grand, die de ambiance van Montmartre, oude statige bibliotheken en pure nostalgie uitstraalde. Voor de prachtige binnentuin was het helaas te koud.
We zaten flink uit te buiken en de fles Champagne hing bijna leeg in de zilveren koeler.
Mark had zijn lange dunne benen over de leuning van de bank gevouwen en lag met zijn hoofd genoeglijk op mijn schoot. Zijn kleine knijpoogjes, die ik inmiddels was gaan waarderen, waren gesloten.
‘Weet je Susje, ik zou wel eens wat anders willen doen…’, zei hij mijmerend.
‘Oh ja’, zei ik wat afwezig door de roes van de Champagne. Gedachteloos zat ik wat aan zijn vlassige haar te frutten.
‘Ja, ik zou wel willen ruilen met jou bijvoorbeeld’, zei hij en hij tikte mijn hand weg. Hij hield niet zo van mijn gepluk.
Ik schoot in de lach.
‘Zit je me uit te lachen, mevrouw Suus’, zei hij quasi verontwaardigd en keek me vanaf m’n schoot met pretoogjes aan.
‘Hoe had je dat gedacht dan? Je had van die snode plannen voor 2017…’, zei ik terwijl ik nog nagiechelde.
‘Tja, ik ben het af en toe zo zat. Het is gewoon een gebed zonder end. Soms denk ik ‘fuck het kabinet’, ik ga een boek schrijven!’.
Hij was ondertussen overeind gaan zitten en zijn hele lichaamshouding was een en al alertheid.
Verbaasd keek ik naar zijn wringende handen en zijn ogen achter de brillenglazen leken haast groot door de opwinding.
‘Je meent het echt…’, zei ik verwonderd.
‘Ja! Natuurlijk meen ik het. Als je eens wist, Suus, hoe ik snak naar anonimiteit en om eindelijk eens mijn ware zelf te ontdekken. Al die avonturen die ik de laatste jaren heb beleefd, manmanman, dan heb je het over een bestseller!’, declameerde hij gepassioneerd.
Zijn bril was naar het puntje van zijn neus gezakt en uit gewoonte gaf ik de bril een tikje terug. Dankbaar keek hij mij aan en greep mijn handen vast.
‘Denk je dat ik dat kan maken? Gewoon opstappen, me terugtrekken en opnieuw beginnen?’
Verwachtingsvol keek hij me aan.
‘Mmm….’, zei ik nadenkend.
Ik greep naar de Champagnefles en goot het laatste restje in onze lege glazen.
‘Weet je Mark…ik wil je dromen niet verbrijzelen maar denk eens na. Jij schrijft een boek over alle perikelen die je de laatste jaren hebt meegemaakt. Wat denk je dat er gebeurt als de Premier van Nederland een boek publiceert met allerlei staatsgeheimen?’
Bedremmeld keek hij naar het glas in zijn handen en goot het bodempje vocht in één keer naar binnen.
Hij slaakte een diepe zucht, vlijde zijn hoofd weer op mijn schoot en sloot zijn ogen.
‘Ik word al moe bij de gedachte’, zei hij zacht.
‘Dat bedoel ik!’, en kneep even kort in zijn wang.
‘Zullen we nog een flesje doen, Susje?’, zei hij terwijl hij me met één olijk oog en een scheef getrokken gezicht aankeek.
‘Laten we dat maar doen’, zei ik grijnzend.
Met een vers glas in de aanslag uit de net geopende fles die het personeel hem op zijn wenken had gebracht, keken we elkaar aan.
‘Proost Suus, op een succesvol jaar en vele mooie momenten samen!’
‘Proost Mark, dat al je dromen mogen uitkomen en dat boek kan altijd nog!’
Gelukkig 2017!